EYLÜL

EYLÜL

 

 

Bu ağustos üşütüyor sen olmayınca

Sen olmayınca gecenin, ateşin bir anlamı yok

Gidiyorsun ya bir seda bırakmadan

Kuruyuveriyor her yanım

Göremiyorum tavus kuşlarını

Uçurtmalarım kırık

Susuzum pınar başlarında, bu senin yokluğun

Uykusuzum, bu senin yokluğun

Eylüle dayanıyor ömrüm, bu senin yokluğun

 

Yıldızları sayıyorum aklım karışıyor

Ateş böcekleri de neyin nesi

Üşütüyor bu ağustos beni

Yoksun ya şehir kayboluyor

Yoksun yıldızlar kayıyor

Bir alev sarısı boyuyor ağaçları

Ağaçlar Eylül

 

Eylül kahverengidir madem

Tek tek kayboluyor börtü böcek

Bir sis sarıyor, bulut gibi, yağmur gibi

Bir rüzgâr, bir ayaz, fırtına biraz

Yapraklar savruluyor leylek sürüleriyle

Umudum eylül kızıla kesiyor

Kıştır pencere gıcırtısı başını uzatıyor

Bir kedi en kuytu yeri arıyor

 

Gözlerimden geçiyor kervanlar

Dönüyorlar, dönüyorlar evlerine kumrular

Şehir sessizce bir uykuya dalıyor

Aylardan eylül, deniz yalnız kalıyor

Bir şiir, bir de resim düşüyor yere

Ellerinde toprak, ellerinde buğday

Eylül, bir adım ırmak.

 

 

 

20 Ağustos 2012 – Mehmet Akif – Ümraniye **“Eylül” şiirimiz, yayınlanacak olan Kurşuni Şafaklar şiir kitabımızdadır.